Mijn hartritme zette mij op het goede spoor.
Ik had het perfecte plaatje, van de buitenkant dan, een leuke vriend, twee gezonde jonge zonen, goede baan als risk & compliance manager bij Rabobank en daarvoor PwC, financieel onafhankelijk, mooi groot huis en toen plots gingen we scheiden. Had ik even niet zien aankomen, maar ik power Petra, knalde gewoon lekker door. Ik zou wel eens even laten zien aan alles en iedereen dat ik het prima kon. Full-time job, studie, biebmoeder, sporten, mega to-do lists. Alleen had ik regelmatig hartritmestoornissen en dat alleen tijdens mijn geliefde sporten. Op een gegeven moment hoefde ik alleen maar mijn hardloopschoenen aan te trekken of mijn hartslag schoot al omhoog. Zo was ik er (blijkbaar) mee bezig. Mijn uitlaatklep voor een druk hoofd en gedoe was en is sporten met als bijkomend voordeel een slank fit lijf. Nou ja, fit? Wakker worden van de vroege wekker (want ja er moet nog zovéél gebeuren) met de gedachte: “Pfff, wat ben ik nog moe!” Tegelijkertijd nam ik mezelf heilig voor, zoals elke ochtend: “Vanavond ga ik echt op tijd naar bed!” Niet dus want toch ging ik maar door tegen beter weten in.
Ik was ook ontzettend boos op mijn hart en gefrustreerd omdat pilletjes en operaties niet hielpen. Ook was ik best wel eens jaloers, waarom kunnen anderen wel zonder zorgen lekker sporten en ik niet?
Ik werd door mijn hart gedwongen te luisteren en te voelen. Waar was ik nu helemaal mee bezig? Tijdens mijn zoektocht beweerde een sjamaan (ja, ik moest ook even googelen) dat ik niet ademde. Nee maar, hoe dan? Ik zit hier toch, levend? En wat fijn dat ik dáár in ieder geval niet over na hoef te denken. Ik moet al zoveel!
Pijnlijk… Ik moest echt de boel anders gaan inrichten, mijn hart letterlijk laten spreken, om een blije en geen chagrijnige moeder te zijn. Een energieke zelfstandige carrièrevrouw die weet wat ze wil en plezier heeft in het leven. Wat ik écht wilde? Geen idee.. en als ik ook maar dacht aan iets anders zorgden de stemmetjes in mijn hoofd er wel voor dat ik de stappen niet zette en rond bleef dralen in vicieuze cirkeltjes.
Ik was mijn hele leven bezig met ‘in control’ vraag stukken. ‘Show and prove me and comply or explain'. Puur hoofdwerk dus en geen haar op mijn hoofd durfde te ‘rapporteren’ dat alles in mijn lijf zei: 'Dit klopt niet, want echt harde evidence ontbrak'. Ook ben ik gevormd met de overtuiging dat intuïtie of gevoel nooit de basis kan zijn van een groen of rood vinkje, toch?