Daar lag ik buiten bewustzijn op de betonnen vloer van de parkeergarage.
Ruim 20 jaar geleden alweer. Ik had even geen idee hoe ik daar terecht was gekomen. Een paar tellen later, begon het me te dagen. Ik keek om mij heen en zag dat ik voorbij mijn auto lag met mijn laptaprugzak naast me. Ik dacht: Omg, wat gênant en keek om mij heen. Had iemand mij gezien? Nee, gelukkig niet. Het was ook al 18.30. Te laat, omdat ik in een gigantische file had gestaan vanwege een ongeluk.
Normaal gesproken liep ik er prima onderdoor.
Wat was er gebeurd dan? Ik had enorme haast gehad. Ik deed verschillende opdrachten en één daarvan ging niet lekker. Ik had een overleg ingepland met één van de partners en dat vond ik best spannend. Ondanks dat ik hem al had gebeld dat ik wat later zou zijn, had ik niet de tijd genomen om mijn pumps om te wisselen voor gympies. Daardoor was ik net even wat langer dan normaal zodat ik nu in volle vaart met mijn kop tegen de betonnen balk aan was geknald. Daar waar ik normaal gesproken prima onderdoor liep.
Hij keek bezorgt en zei: ‘Uw hoofd bloed!’
Ik probeerde te gaan staan en voelde me raar in mijn hoofd. Het enige wat ik dacht was: ‘Huppakee door, want je bent al laat!’ Ik liep naar de draaideur om naar het belangrijke gesprek te gaan. Een jongeman liep mij tegemoet en vroeg wat er met me aan de hand was en ik dacht hoezo? Jij kan toch niet weten dat ik net last mijn auto lag. Hij keek bezorgt en zei: ‘Uw hoofd bloed!’ Huh, ik greep met mijn hand naar mij hoofd en zag inderdaad dat ik bloedde. De bhv-er werd gelijk gebeld en binnen 15 minuten zat ik in de taxi op weg ik naar de eerste hulp om mijn hoofdwond te laten hechten.
Dat ge-ren en gevlieg gaat nog niet ten koste van mijn privé leven.
Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik me afvroeg: Peet, waar ben ik nu helemaal mee bezig? Dit ge-ren en gevlieg gaat ten koste van mijzelf. Dat zag ik toen nog niet terug in mijn privéleven. Er waren nog geen kinderen en mijn partner vond me ook nog hartstikke leuk. Toen ik daar echt letterlijk met mijn kop tegen die betonnen balk liep, merkte ik: ‘Op deze manier doe ik het niet goed voor mijzelf!’
Ik had meer waarschuwingen nodig want ik ging gewoon door.
Daarna ben ik gewoon doorgegaan en er waren nog een paar waarschuwingen nodig voordat ik echt actie ondernam. Ik ben nog een paar keer maar toen figuurlijk met mijn hoofd tegen een balk gelopen. Dat terwijl ik eigenlijk hard aan het lopen was omdat ik vond dat het allemaal alleen moest kunnen.
Nu kan ik het allemaal waarmaken zonder de stress.
Een paar jaar geleden ben ik het eindelijk anders gaan doen. Nu kan ik zeggen: ik kan het allemaal waarmaken maar dan zonder die stress. Daar waren een paar momenten voor nodig waarop ik heel hard tegen mijzelf aan liep en jij?
Ben jij al tegen die betonnen balk tegengekomen? Waar zit jij nu? Loop jij nog steeds door?
Stuur me een berichtje op petra@hartzinnig.nl Binnen 24 uur krijg je een reactie!
Metten aan de slag? De eerste stap is nu mijn e-book te downloaden. Klik op de link!
